Son zamanlarda çok sık duyulmaya başlayan bu kavramın mazisi de pek eski değildir. Günümüze kadar ağlar, ağ yöneticilerinden oluşan kişiler ve gruplar tarafından manuel yöntemler ile yönetildiler. Ağların büyümesi karmaşık yapıları ortaya çıkardı tabi doğal olarak bu karmaşık yapıların yönetimi de zorlaşmaya başladı. Yönetimin zorlaşmasının tek nedeni geniş ve karmaşık yapılar değildir. Önemi daha büyük olan performans , güvenlik ve yedekli çalışma gibi etkenlerde vardır.
Bu etkenlerden ödün vermek servis sağlayıcıların veya kurumların maddi ve manevi kayıp vermesi anlamını taşıyor. SDN sayesinde network daha akıllı ve esnek bir yapıya kavuşturulabiliyor. SDN ağı akıllı hale getirirken openflow olarak adlandırdığımız ve çok yakın bir zaman önce geliştirilen protokolü kullanıyor. SDN kullanmaya niyeti olan daha doğrusu ileride kullanma ihtimali olan kurumların ağ cihazlarını openflow destekli seçmesi akıllı bir hareket olur.
SDN’den beklenenleri; ağların cihaz üreticilerinden bağımsız (Vendor-Neutral) olarak tasarlanıp modellenebilmesi, tek merkezden yönetim ile kaynakların optimum kullanılması, ağın değişim ve entegrasyonlara her zaman hazır halde olması, tek tek cihaz yönetim zahmetinin ortadan kalkması ile ağ yönetiminin zahmetli bir iş olmaktan çıkması, SLA ve QoS başarımının artırılması ,akıllı ve esnek ağ mimarileri,switching performansı ile routing yapabilme vb. şeklinde sıralayabiliriz.
SDN’nin temel çalışma mantığını söyle :
Biliriz ki switchler her zaman fiziksel olarak çalışır ve router’lar ise tam tersi daha çok yazılımla iş görürler. Vakti zamanında cihaz üreticileri routing kabiliyetini ve switching performansını tek şase altında toplamayı başarmış. Bunu kapasiteli switchlerde router processor kullanarak yapmışlar, yani switchlere beyin takmışlar gibi … SDN’i ise aynı şekilde tek bir şase olarak düşünebiliriz. Bu şaseyi oluşturanları temel olarak ikiye ayırıyoruz , yapı SDN Controller ve fiziksel cihazlardan oluşuyor.
Biraz daha genişletirsek :
Görüldüğü üzere control plane işlevi tamamen SDN controller üzerinde kalıyor. Burada SDN routing/forwarding, path seçimi vs gibi kararları verir ve cihazların erişilebilirliği , durumları hakkında bilgileri tutar. Sonuçta bu bilgiler karar merci olan SDN controller’in ne yapması gerektiğine işaret edecek doneleri oluşturuyor.
SDN controller kendi içinde beyin olan SDN app ile haberleşmesini sağlayan NBI arayüzler , SDN datapath ile haberleşmesini sağlayan CDPI arayüz ve SDN kontrol mekanizmasından oluşur. Bahsettiğim SDN datapath ise SDN tarafından yönetilen sanal ve fiziksel cihazların converge olmuş bütünüdür. Mantıksal ve büyük bir ağ cihazı olarak düşünülebilir. Bu mantıksal cihaz controller ile Control to Data-Plane Interface’ler (CDPI) üzerinden görüşür.
Data plane ise aksiyonun yaşandığı , karar işleminin icraata dönüştüğü yerdir. Yukarıda da söylediğimiz gibi fiziksel switchler veya hypervisor vswitchlerden oluşur. Mantıksal olarak düşünürsek OSI L4-7 ayarında ama içindeki cihazları tek tek düşünürsek her bir cihazı basit L2 dummy switchler olarak düşünmek bu yapıya anlam vermeyi kolaylaştırır. SDN router gibi karar verip bu dummy anahtarlara routing yaptırabiliyor.
Burada anlattığımız yapı tamamen merkezileşmiş bir SDN yapısıdır. SDN mimarisi daima bu şekilde olmak zorunda değildir. Control plane her zaman tamamı ile SDN controller üzerinde olmaz dağıtık veya rol bazlı kısmen dağıtık yapıda da dizayn edilmesi mümkündür. Bu tarz entegre yapıları günümüzde Google, Facebook , Microsoft gibi kurumlar kullanıyorlar. Bu sebeple giderek yaygınlaşacağı bir gerçektir. Ağ yöneticilerinin SDN konusunda bilgi sahibi olması ise bir süre sonra zorunluluk olacaktır.
Son olarak , SDN ile birlikte gelişen bir diğer yöntem network sanallaştırma işlemidir. Bu kısa yazıda bir openflow haricinde bir SDN teknolojisinden bahsetmedik. Belki bir başka yazıda detaylı olarak sanallaştırma ve diğer SDN teknolojileri üzerine konuşabiliriz.
Murat KAYAPINAR
Comm. Eng. & Elect. Eng.